cyberpunk.stories

तो ऑफिसात कामात गढून गेला होता. अशावेळी येऊन कुणी व्यत्यय आणला असता तर त्याला ते आवडण्यासारखे नव्हते. पण जग कुणाच्या आवडीनिवडीवर चालत नाही. आपण खूप मारे ठरवतो कि आज “हे” करायचं आणि नेमके त्यावेळी “ते” येऊन मध्ये तडमडते. व्यत्ययची आठवण झाली आणि तो आलाच. पांडू –म्हणजे- ऑफिसचा हरकाम्या प्यून. तो आला आणि त्याच्या टेबलासमोर उभा राहिला. पांडू काही बोलायच्या आधीच तो म्हणाला, “मला भेटायला कोणीतरी आलं आहे ना. मला माहित आहे. त्यांना सांग थोडा वेळ थांबा म्हणून.” लोकांना उगीचच थांबायला लावणे यात अवर्णीय आनंद असतो. आपण सगळीकडे थांबत असतो. डॉक्टरकडे, सरकार दरबारी, बसच्या थांब्यावर, सिनेमाच्या तिकिटाच्या लाईनीत. सगळ्यात गंमत म्हणजे आपण थांबतो आणि नंबर लागला कि वर पैसे पण देतो. सिनेमा!   तिथं तर तिकीट मिळाले तरी हॉलचे दरवाजे उघडायची वाट पहावी लागते. दरवाजे. “मी तेच सांगितले सर. तर तो म्हणाला, “आम्ही थांबत नसतो. साहेब बाहेर आला नाही तर मलाच आत यावं लागेल.”” अरे व्वा. हा म्हणजे “काळाचा” कळीकाळ दिसतोय. काळ कुणासाठी थांबत नाही. कटकट साली. “पांडू, त्याला सांग कि साहेब म्हणतोय कि साक्षात यमराज ...

चहा पिऊन ताजा तवाना होतोय तेव्हढ्यात फोन आला. “ हॅलो अमुक. मी तुझ्यावर भयंकर रागावले आहे. का आला नाहीस ? किती वाट पाहायला लावायची ?” आवाजावरून तरी कोमल-१ वाटत होती. “ कोमल एक तर तू फ्रॉड आहेस किंवा मी म्याड आहे. ” मी माझ्या आवाजावर नियंत्रण ठेवत बोललो. “ अर्थात तू म्याड आहेस. ते राहू दे. आज तुला हा साक्षात्कार व्हायचे काही खास कारण ?” ती खोडकरपणाने बोलली. “ प्लीज , तुझा हा फाजीलपणा बंद कर. ” मी जवळजवळ ओरडलो , “ माझ्या कोमल भावनांशी निर्दयपणे खेळणाऱ्या स्त्रिये , कान खोलके सुनो. मी तुला भेटण्यासाठी पळत पळत पाचव्या मजल्यावर गेलो होतो. तुझ्या ऑफिसात तू -येस लाल टॉप परिधान केलेली तू- नखाला रक्त होय लाल भडक रक्त-फासत होतीस. चूप मध्ये बोलू नकोस. मला बोलू दे. मग काय सफाई द्यायची असेल ती दे. मी तुला आवाज दिला. तू माझ्याकडे लक्ष सुद्धा दिले नाहीस. केव्हढा माझा अपमान! जणू सगळ्या पुरुषजातीचा सूड माझ्यावर काढत होतीस. वर काय तर “ तुम्ही डिस्टर्ब झाला आहात. तुम्ही श्रीमती प्रेमाबाई दह्याभाई मेमोरिअल हॉस्पिटलमध्ये जावे हे बरं. सर तुम्हाला तिथच भेटतील. मी त्यांना फोन करून ठेवते. तुमच्या बरोबर को...

‘What we think is impossible happens all the time.’ ५ डिसेंबर २०१६. ‘What we think is impossible happens all the time.’ मी अमुक अमुक. वय वर्षे अठ्ठावीस. लग्न ? नाही केलेले अजून. केव्हा करेन ? करेन कि नाही ? का ? तशी कोणी भेटली नाहीये अजून. भेटावी अशी इच्छा आहे. आणि भेटली. शिक्षण. सी ए. स्वतःचा बिझिनेस आहे. तुम्हाला “ आरखेडीया ” ही पंचाहत्तरी मजल्यांची बिल्डिंग माहित आहे ? तीच ती सेन्ट्रल बिझिनेस डिस्ट्रिक्ट मधली. त्या बिल्डिंगच्या बाविसाव्या मजल्यावर माझे ऑफिस आहे. मी माझ्या बळावर हे उभारले आहे. मला याचा अभिमान आहे. ऑफिस स्पेस सध्या भाड्याची आहे. विकत घ्यायची तयारी करतो आहे. थोडा वेळ लागेल. मला वाटतं तुम्ही सूटेब्ली इम्प्रेस झाला असाल. सगळेच होतात. अर्थात काही अपवाद असतात. तर सुरवात अशी झाली. मी एका सन्माननीय क्लायेंटची सफेदी लावून सेवा करण्यात गुंग होतो. ह्यांनी लफडी करायची आणि आम्ही उपटायची. फोन नाजूक किणकिणला. स्टेटमेंट ? नाही थोडा वेळ लागेल. दोन दिवसात होऊन जाईल. इत्यादी बोलायची तयारी करत फोन उचलला. “ अमुक हिअर. स्टेटमें... ” मला खरतर फोनच्या नाजूक किणकिणीवरून समजायला ...

मला ते दिवस अजून आठवतात. मी नुकताच बीईची परिक्षा पास झालो होतो. कॉलेजमधेच माझी नोकरी पक्की झाली होती. निकाल लागल्यावर मी तडक पुण्याचा रस्ता पकडला. ऑफिसमधले दोन संटे पकडून आम्ही तिघांनी पुण्याच्या सुप्रसिद्ध “ पुणेकर कॉलनी ” त एक जागा भाड्याने घेतली. पुणेकर कॉलनी ” त दोन प्रकारचे लोक रहातात , एक तर म्हातारे , हळूहळू चालणारे , दर दहा पावलांनंतर एक पाउल विश्रांतीचे , थकलेले , वाट पहाणारे , मुलं अमेरिकेत. दुकानात एकमेकांशी बोलताना न्यूयॉर्क , फिला , बफेलो , केम्ब्रिज , टोरांटो. मुलीचे बाळंतपण , इमिग्रेशन , विसा , फराळाचे , पुरणपोळी किती दिवस टिकेल हो , चितळे ह्यांच्याच गोष्टी. दुसरे म्हणजे आमच्या सारखे. बूड स्थिर नसलेले , वखवखलेले मुख्यतः पैशासाठी , परदेशगमनाच्या संधीची वाट बघणारे. ह्या असल्या सडैल पार्श्वभूमीवर ही कथा घडते. आश्चर्य आहे ना ? तर सुरवात अशी झाली. आम्ही तिघे म्हणजे मी , पक्या आणि मन्या आपले “ सुंदर ” हॉटेलमध्ये संध्याकाळचे चा पाणी करत होतो. मी जाऊन कौंटरवर ऑर्डर देऊन आलो. त्याच वेळी तीन तरुणींनी हॉटेलात एन्ट्री घेतली. आमच्या शेजारच्या टेबलावर येऊन त्या तिघीजणी बसल्या. इ...