तो लेखक होता
तो लेखक होता. तो कथा लिहित असे. मधून मधून एखादी कविताही लिहित असे. “चुकलेल्या वाटा.” हा त्याचा एकमेव कथासंग्रह होता. त्याच्या घरात त्याच्या शिवाय अजून दोन मेंबर होते. एक स्त्री आणि एक मुलगा. दुपारी चार वाजता तो तयार झाला. कुठेतरी जायचे होते. कुठे? जिकडे वाट फुटेल तिकडे, जिकडे पाय नेतील तिकडे. तो जायला निघाला तेव्हा ती स्त्री आणि तो मुलगा टीवी बघत होते. “मी जातोय.” Nobody said anything. जा, नका जाऊ, लौकर ये. टेक केअर. काही नाही. कदाचित त्यांना ऐकू गेले नसावे. कोणीतरी बोललेही असेल पण मग ह्याला ऐकू गेले नसणार. टीवी फुल ब्लास्ट. हलकेच दरवाजा बंद करून तो बाहेर पडला. थोड्यावेळाने त्याच्या लक्षात आले कि आपण बस स्टॉपवर आलो आहोत. इतका वेळ शहाण्या मुलासारखं चूप बसलेले जग एकदम खवळून उठले. येणाऱ्या जाणाऱ्या वाहनांचे आवाज. हजारो माणसांच्या बोलण्याचा कोलाहल. -------- ------------- White noise. सफेद झूट. कुठे अर्थ शोधताय. बस मोकळीच होती. कुठे बसावे बरं? “हेलो, मी इथे बसू?” “बसा, कुठेही बसा. ही बस काही माझ्या बापाची नाही...” अरे बापरे. भारी काम दिसतंय. इथं नको. दूसरीकडं